Laatst sloeg ik de Linda Wonen open en zag ik de fotoshoot met actrice/schrijfster Annemarie Oster & acteur Matteo van der Grijn. Ik moest echt drie keer kijken, is dat Annemarie Oster? In mijn herinnering een vrouw die heel mooi oud werd maar wat schertst mijn verbazing, ze leek een opgeblazen barbiepop. O wat lelijk, ik was er gewoon een beetje ontdaan van. Noem me een maar echt een suffe tut, ik snap er helemaal niks van, het ideaalbeeld van de vrouw in de ogen van de plastische chirurgie. We worden opgepompt, gepimpt, emoties worden weggewerkt en helemaal strak getrokken. Van voorhoofd tot vagina, en waarom. Om altijd jong te willen blijven? Echt de meeste vrouwen gaan er niet op vooruit. Ze krijgen een nietszeggende lege blik. Ik las van de week het boek ‘De greppel’ (mooi boek trouwens) van Herman Koch en ik was het roerend met hem eens. Hij beschreef precies hoe ik er over denk.

Uit ‘De greppel’ bladzijde 76

Mijn moeder had nooit de strijd met de ouderdom aangebonden, ze had de natuur haar gang laten gaan, zoals je op zekere dag besluit om het gras in een tuin niet langer te maaien, de bloembedden de bloembedden te laten, en de alles overwoekerende klimop vrij baan te geven. Daarom had ze nu het gezicht zoals je dat tegenwoordig nog maar zelden ziet bij oude mensen, en al helemaal niet bij oude vrouwen. Gewoon oud, echt oud, zonder verbouwingen. Geen strakgetrokken en daarna alsnog verzakte oogleden, geen permanent verbaasde blik in de ogen zelf, pupillen als eierdooiers, zwemmend in plasjes oesterkleurig oogwit.

De gezichten van vrouwen die voor de verbouwing hadden gekozen hadden vaak iets leegs, iets was definitief gewist-een druk op de delete-knop, zodat we de eerste (en de tweede en de derde versie) van hun levensverhaal ook echt nooit meer zouden kunnen lezen. Mijn moeders gezicht was –inderdaad- meer een handschrift of een typoscript: oud, vergeeld inmiddels, met talrijke doorhalingen en korrelig opgedroogde Tipp-Ex-correcties, uit een tijd waarin de levensverhalen nog met de hand of op typemachines werden geschreven.

Mooi oud worden zonder verbouwingen betekent natuurlijk niet dat je niet goed verzorgt. Een scrub, maskertje, volle crème, wenkbrauwen en andere vervelende haren epileren, make-up, rode lippenstift en een lekkere parfum, dat blijf ik doen. Maar je mag mijn geluk, mijn trots, mijn plezier maar ook het verdriet van mijn lijf af lezen. Mijn verhaal zonder verbouwingen.