Een echt Zeeuws meisje ben ik niet. Twintig jaar geleden vertrokken we vanuit de Randstad naar het eiland Tholen. Vrij impulsief hadden we een mooi nieuwbouwhuis in Stavenisse gekocht. Op zich was het een behoorlijk cultuurshock van het onpersoonlijke van een grote nieuwbouwwijk naar een klein dorpje waar iedereen elkaar kent maar al snel waren we aardig ingeburgerd. Dat lukte vooral door de twee kinderen die naar de basisschool en peuterspeelzaal gingen en een baby op komst. Ook het Zeeuws dialect konden we na een tijdje verstaan. De eerste keer dat ik het dialect hoorde was  van de man die de vloerbedekking kwam leggen. Hij kwam kieken en had liem bij zich. Ik heb hem vast heel raar aangekeken en toen ik hem met de pot lijm zag staan begreep ik wat hij bedoelde. We hebben met veel plezier in Stavenisse gewoond. De kinderen konden heerlijk buiten spelen en de zomers aan de Nol waren heerlijk.

Na 8 jaar vertrokken we naar Tholen. We hebben toen we op zoek waren naar een nieuw huis wel gekeken in Bergen op Zoom en Steenbergen maar de rust op het eiland Tholen wilden we toch niet achter ons laten. Gelukkig vonden we vrij snel een mooi huis in Tholen stad en daar wonen we nog steeds met veel plezier. Ik vind Zeeland heerlijk. Ik geniet van de ruimte, van de vriendelijkheid en van de rust. Het enige wat ik mis is de kunst. Daar reizen we af en toe nog steeds voor naar de grote steden Rotterdam, Tilburg of Amsterdam.

Vorige week hadden we samen een paar dagen vrij en hebben we volop genoten van het hyperrealisme in de Kunsthal, het surrealisme in Boymans in Rotterdam, Tinguely en Ed van der Elsken in Stedelijk in Amsterdam. Ook liepen we zomaar tegen El Greco’s Pentecostés (Pinksteren) aan in de Nieuwe kerk. Prachtig zo in de kerk met mooie muziek erbij. We hadden nog tijd over en bezochten ook nog FOAM, het fotomuseum met de tentoonstelling Black Box van Hiroshi Sugimoto. Het was flink cultuur snuiven twee dagen lang en volop gebruik makend van onze museumjaarkaart. Deze kaart vind ik nog steeds een geweldige uitvinding.

De drukte van de stad, het aanbod op cultuur gebied, de mensen, de toeristen, toch ben ik wel weer erg blij als we terug zijn in het Zeeuwse land. Het valt me op dat iedereen haast heeft en zit te bellen op de fiets en in de auto. En wat ik helemaal mis, echt niemand kijkt je aan. Studenten, moeders/vaders met bakfietsen, mannen in pakken, vrouwen in mantelpakjes, werkmannen/vrouwen, biologisch verantwoorde personen, ze hebben het overal druk mee behalve met hun omgeving. Ik ben de drukte, het onpersoonlijke van de grote stad echt ontwend. Ik geloof dat ik een echt Zeeuws meisje ben geworden, en daar ben ik best trots op!