Soms word je op een bijzondere manier aan een gebeurtenis herinnerd. Dat overkwam mij deze week, toen twee mij totaal onbekende Amerikanen en een al even onbekende Italiaan een herinnering met me deelden op Facebook.
Sinds enkele jaren loop ik regelmatig met mijn hoofd in de wolken. Figuurlijk dan natuurlijk, behalve wanneer het mistig is. Ik weet niet meer precies wanneer ik voor het eerst werd ‘gepakt’ door een mooie lucht, maar sinds ik met een mobiele telefoon met een camera erin rondloop kan ik het niet laten om ze op de foto te zetten.
Nu mijn aandacht eenmaal omhoog is gericht, kan ik mij niet voorstellen dat ik behoorlijk wat jaren heb doorgebracht zonder dat ik de behoefte voelde om al dat moois boven mij vast te leggen. De variëteit aan wolkenluchten in Zeeland is enorm en de zonsopkomsten en zonsondergangen zijn vaak adembenemend.
Zo gaat het met verslavingen hè: je hebt geen idee hoe het er precies is ingeslopen, maar probeer er nog maar eens vanaf te komen… Gelukkig is het betrekkelijk onschuldig om verslaafd te zijn aan mooie luchten, zolang je tenminste je ogen op de weg houdt als je aan het verkeer deelneemt. Ik voel dan ook geen enkele behoefte om af te kicken van mijn mooie-luchten-tic.
Manlief mopperde nog wel eens omdat ik soms niet zo goed maat weet te houden. In mijn enthousiasme bewaar ik soms namelijk tientallen foto’s per dag. Dat neemt nogal wat plek in op de computer. En zeg nou zelf: als je om de paar minuten een foto van de lucht maakt dan verschillen ze nauwelijks van elkaar, dus waarom zou je al die foto’s dan bewaren?
Afgelopen jaar heb ik voor mijn verjaardag een telefoon met lekker veel geheugen gekregen. Ik bewaar mijn foto’s nu gewoon zelf en deel ze via mijn Instagram-account met de rest van de wereld.
Af en toe deel ik ook een foto via Facebook. Zo ook op 26 juni vorig jaar. Tijdens een uitje van het voetbalteam van mijn jongste knul waren we bij de Landing in Baarland. Na een lekkere lunch zouden we met de jongens een potje gaan voetballen op het strand. Toen ik naar buiten liep, was ik getuige van een waanzinnig schouwspel. Er ontwikkelde zich een gigantische bui boven Zeeuws-Vlaanderen. Op deze dag heb ik mijn állermooiste wolkenfoto gemaakt. Het leek alsof een feniks zich oprichtte in de ijskap van die enorme wolk.
Mijn dag kon niet meer stuk. Ik plaatste een foto op de Facebookpagina van de Cloud Appreciation Society. Zij deelden hem met hun volgers wereldwijd en mijn foto werd talloze keren geliked en gedeeld.
En nu, een jaar later, deelden drie mensen deze herinnering met mij. Ik deel mijn foto vandaag ook graag met jullie. Let even op het binnenvaartschip dat linksonder op de foto staat, dan krijg je een beetje een indruk van de enorme omvang van de wolk.
De rubriek ‘Tutti Frutti’ houdt op te bestaan. Dit is dan ook mijn laatste blog voor Suffe tutten. Als je wilt, dan kun je via Instagram met me mee blijven kijken naar mijn mooie luchten. Je kunt me natuurlijk ook verrassen door over een jaar via Facebook een herinnering met me te delen aan een van mijn blogs op Suffe tutten!
Het ga jullie goed,
Liefs van Lianne
