Het zijn drukke weken in Huize van Willigen. Twee jarige knullen én de verjaardag van de Goedheiligman in amper twee weken tijd zorgen altijd voor een soort verzadiging als het gaat om feestvieren, cadeautjes uitwisselen en snoepen. Ik lust best een stukje taart hoor en die gevulde speculaas gaat er heus ook wel in, maar op een gegeven moment heb ik het ook wel weer gehad met alle zoetigheid.
En als ik dan net weer een beetje bekomen ben van deze overdaad dient Kerstmis zich aan.
Om mij heen zie ik mensen in de aanloop naar de kerstdagen langzaam maar zeker onrustig worden, vooral vanwege de te bereiden kerstdis en de – hoge – eisen die ze daarbij aan zichzelf stellen.
De lifestylebladen en de social media versterken dat nog eens denk ik, want overal zie je de heerlijkste gerechten en de meest trendy kerstversieringen voorbijkomen.
Het is natuurlijk leuk als je het voor elkaar krijgt om de perfecte gastvrouw te zijn, maar de meesten van ons hebben daarnaast nóg wel een paar dingen om zich over te bekommeren. Een gezin of een baan, om maar iets te noemen. En dan hebben we het nog niet eens over die behoefte om af en toe even met een boek of de afstandbediening op de bank te ploffen..
Ik moet jullie bekennen dat ik weinig heb met al die toeters en bellen rondom de kerstdagen. Als er visite komt dan zorg ik natuurlijk voor iets lekkers op tafel, maar als we geen gasten hebben kan het zomaar gebeuren dat ik de frietpan aanzet of gewoon pannenkoeken bak. En weet je: daar hebben mijn mannen heus nog nooit over gemopperd!
En toch bespeur ik dit jaar ook bij mijzelf enige kerststress.
Die stress komt uit een wat onverwachte hoek. Ik zit namelijk op pianoles. Dat is erg leuk, maar stiekem ook best een beetje moeilijk. En nu leek het me wel wat om een paar kerstliedjes te leren spelen.
Dat moet te doen zijn hè, een paar kerstliedjes, het zijn tenslotte geen stukken van Mozart of Beethoven.
Nou, dat klopt hoor, maar er blijken bij die eenvoudige kerstliedjes toch nog wel een paar addertjes onder het gras te zitten.
Oefening baart kunst, en dat geldt zeker ook bij pianospelen. Maar waar kinderen schijnbaar moeiteloos noten leren lezen, begin ik inmiddels toch een beetje te twijfelen aan mijn talent daarvoor. Met alleen de rechterhand lukt het me wel, maar zodra de linkerhand erbij komt raak ik snel het overzicht kwijt en vergeet ik spontaan waar ik gebleven ben. Er zit dan nog maar één ding op: langzamer spelen. Nóg langzamer.
Op die manier lukt het me nu min of meer om ‘God rest you merry, gentlemen’ en ‘Away in a manger’ ten gehore te brengen. Niet helemaal foutloos, dat niet, maar wel acceptabel.
Maar als ik héél eerlijk ben, dan klinkt het een beetje alsof je vroeger op je platenspeler een singeltje op 33 toeren afspeelde: echt – heel – erg – langzaam.
Ach, op dat tempo zijn mijn kerstliedjes in elk geval rustgevend…
Fijne kerstdagen en tut de volgende keer,
