O echt joh, ik had niet gedacht dat jij al zo oud was! En bedankt, hoewel onze stagaire dit vast heel complimenteus bedoelde, komt ie toch even binnen. Het is niet echt mijn week wat dat betreft. Tijdens mijn sollicitatiegesprek van afgelopen maandag kreeg ik ook al te horen dat ik bijna half de 30 ben. En dat is toch op leeftijd, als je wat anders wil gaan doen. Dan te bedenken dat ik naar mijn idee nog niet eens op de helft ben, maar goed.

Ik word steeds vaker geconfronteerd met mijn nieuwe status als dertig plusser. Bijvoorbeeld als ik zie dat de nieuwe manager geboren is in 1991 (waar ging het mis?). En dat ik sinds kort een tandarts heb die even oud (lees jong) is als mijn zusje, dat soort momenten! Tot voor kort had ik dit allemaal nog niet. Managers, dokters, de verwarmingsmonteur die elk jaar de CV komt controleren. Iedereen waar ik een beetje tegenop keek was altijd ouder dan ikzelf. Maar sinds de google generatie in opmars is, ben ik in de war. Moet ik nou ‘u’ gaan zeggen tegen iemand die geen idee heeft wat een floppy is, of bij het zien van een discman aan een tosti-ijzer denkt?

Laatst bij Hema, waar ik in de rij stond met een fles wijn. Het nieuwe kassameisje werd ingewerkt door haar collega en vroeg haar of ze bij mij ook legitimatie moest vragen.   Nee hoor bij die meneer niet, dat geloof ik zo wel riep ze. Ergens had ik toch nog een sprankje hoop dat ik opzoek mocht naar mijn rijbewijs om aan te tonen dat ik toch echt al wijn mocht kopen zonder dat m’n moeder mee is. Maar dat is niet meer, nu zeggen ze ‘u’ tegen mij en ik kan niet eens mijn eigen verwarmingsinstallatie controleren.