Ik had me nog zo voorgenomen om niks over ‘Boer zoekt vrouw’ (BZV) te schrijven. Alleen met deze gang van zaken op de zondagavond kan ik gewoon niet anders.

Waar ik voorgaande seizoenen nog plaatsvervangende schaamte had voor sommige boeren en hun gedrag moet ik zeggen dat ik dit seizoen het meer te doen heb met de boeren dan met hun vrouwen.

Het leuke van BZV vond ik dat boeren van middelbare leeftijd die nog bij hun moeder wonen aan de vrouw geholpen werden. Die van hun leven lang het erf niet verlaten hebben en zeker veertig jaar terug in de tijd wonen met donkerbruine eiken meubelen, pluche tafelkleedjes en tussen de middag spruitjes eten zonder sausje. Daar waar vergeten groenten nooit vergeten zijn en de grote witte onderbroeken hangen te bleken in de zon. Boeren zonder WiFi en waterkoker, boeren die verlegen zijn en met 6 brieven al de hemel te rijk zijn.

Hoe anders is dat nu met BZV internationaal?! Waar de boeren de dames niet alleen moeten verleiden om op het erf te komen wonen maar ook om te emigreren. Blijkbaar geen probleem voor de boerinnen in de dop, ze bieden zich met bosjes aan. Hunk boer Marc kreeg 829 brieven! Ook de andere boeren gooien hun charmes in de strijd in een wanhopige tv oproep tot schrijven (lees emigreren). Uiteindelijk werd hun lokroep beantwoord en knutselden volwassen vrouwen er op los met wc rollen, kijkdozen en begeleidend schrijven.

Uiteindelijk zitten zowat alle boeren opgescheept met drie vrouwen waarvan er minimaal twee twijfelen. Maar ook boer David zelf is een twijfelkont en kan maar niet kiezen wie er bij hem in het god vergeten Roemenië mag komen wonen. Olke uit Texas twijfelt niet en denkt dat hij uiteindelijk kan kiezen met welke vrouw hij lichamelijk contact gaat hebben, of een poef, dat is hem om het even. Riks is opzoek naar een vrome vrouw (1 die niet direct de pastoor bespringt in aflevering 6) en niet te vergeten Herman die naast zijn maagdelijkheid ook een super knus Frans boerderijtje in de aanbieding heeft.

Je zou denken dat de vrouwen in rijen van twee opgesteld staan voor het erf of niet dan? Maar in dit geval ligt het erf in Canada, Roemenië of een ander ver oord, dus dat wordt lastig. Dan maar afwachten of ze uit de enorme stapels brieven gekozen worden voor een geheeld verzorgde trip naar het buitenland.

Eenmaal daar blijkt dat de metroboer anno 2017 zich in de laatste jaren flink heeft ontwikkeld, zo blijkt. Zag je de dames voorheen bij de eerste binnenkomst in gedachten al een home make-over uitvoeren en zelf koffie moeten zetten. Stappen ze nu een prima huis binnen, zonder toekomstige schoonmoeder die (nog) inwoont.

Waar eerder de oven nooit gebruikt werd, tovert de boer er nu een zelfgebakken appeltaart uit en drinken ze koffie aan een tafel zonder pluche kleedje.

De twijfel slaat toe; “wat kom ik hier doen?”,  zie je ze denken.

En in plaats van het keuze moment in spanning af te wachten pakt de ene na de andere dame nu zelf voortijdig de koffer in en vertrekt met een smoesje terug naar Nederland. De vrouwen uit de eerdere seizoenen zagen er misschien de romantiek er wel van om als boerin zelfgemaakte jam en scharrel eieren te verkopen in hun boerderijwinkeltje. Deze zijn dat echter niet van plan en ook niet om hun baan op te zeggen. Laat staan emigreren voor een boer die constant een ‘hug’ wil, Geile Geert is was niks bij.