Ik kocht dit tasje in een van mijn favoriete winkels met deze Engelse tekst. In het Nederlands klinkt het toch iets minder leuk: “Word niet volwassen, het is een valstrik.” Maar goed, ik vind dit een leuke quote.

Als kind heb je nog die magische gedachte. Alles lijkt mogelijk, de wereld ligt aan je voeten, dromen is de normaalste zaak van de wereld. Ik was er vast van overtuigd dat ik een prinses was die gewoon in een ‘gewoon gezin’ moest opgroeien. Later ontdekte ik dat ik er een beetje naast zat. Dan word ik maar zangeres, dacht ik. Of kapster. Uiteindelijk werd ik tandartsassistente.

“Don’t grow up, it’s a trap,” een uitspraak die lekker bekt en mijn verbeelding prikkelt. Het zou toch hilarisch zijn als je op het werk, als het even niet naar je zin gaat, gewoon op de grond gaat liggen en begint te brullen. Of als je zegt: “Ik ben twee(ënvijftig) en ik zeg nee.” Of in een restaurant, als je het gerecht niet lekker vindt, je lippen stijf op elkaar houdt.

Ik wil graag de magie in het leven blijven zien, naast alle volwassen verplichtingen. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind het lastig om van het moment te genieten, een beetje te lanterfanten of te dagdromen. Terwijl Albert Einstein zei: “Spelen is de hoogste vorm van onderzoek.” Ik weet niet of jij dit nog weleens doet? Maar spelen is niet iets wat ik dagelijks of zelfs wekelijks doe.

Volwassen zijn heeft natuurlijk ook zijn voordelen. Ik bedoel, welk kind rijdt in zijn eigen auto naar Goes of beslist zelf wanneer ze naar bed gaat of wat ze vanavond wil eten? Je kunt je eigen beslissingen nemen, dromen najagen of genieten van kleine momenten. Net als een kind, groei en leer ik nog steeds. Ik kan me verwonderen over de kleur van een knalpaarse bloem of stiekem huppelen als niemand kijkt. Maar net als een kind kan ik ook intens verdrietig zijn en mezelf laten troosten.

En eerlijk is eerlijk, eigenlijk is opgroeien fantastisch. Waar hebben we het over? En als we in een valkuil belanden, dan kunnen we er – als het goed is – er uitklimmen. Soms is je kuil een klein putje en soms zit je er zo diep in dat je de zon niet meer ziet. Soms loop je er gewoon overheen en soms blijf je wat langer in je kuil zitten. Maar… je mag zelf beslissen hoe je eruit komt. Ploeter je in je eentje naar boven, of vraag je iemand om je een handje te helpen?

Maar dat is vast niet wat Peter Pan bedoelde met de quote “Don’t grow up, it’s a trap.” Maar hé, dat mogen we lekker zelf beslissen. Toch?

Als het lukt, blijf dan dromen, blijf een beetje in magie geloven, maak je kuilen niet te diep en durf af en toe een huppeltje te maken (of doe dit in je gedachten als het niet meer lukt).