Ik las de aankondiging van het Suffe tutten-evenement ‘Fiks je blik’ en direct schoten mijn gedachten een heleboel jaar terug in de tijd. Het leek wel een soort van Suffe tutten-tijdmachine.
Mijn eerste autootje. Een blauwe Citroën, zo eentje die een stukje omhoog kwam als je hem startte. Een tweedehandsje, op mijn negentiende gekocht voor 1700 guldens want van de euro hadden we toen nog niet gehoord. Pinnen kon ook nog niet, dus ging ik naar de bank en daarna toch wat zenuwachtig – met zoveel geld op zak – naar Middelburg om mijn toekomstige auto te gaan bekijken bij een particulier. De advertentie waarin hij te koop werd aangeboden heb ik nog steeds, uitgescheurd uit de krant. De kwitantie trouwens ook.
Het was een heel bezit, zo’n bolide. Ik woonde op mijzelf en onafhankelijk als ik was, dopte ik mijn eigen boontjes. Financieel ging het me nog niet zo voor de wind, wat een regelmatige gang naar de plaatselijke garage feitelijk onmogelijk maakte.
Nu wilde het toeval dat mijn auto een wat gevoelig type was. Er hoefde maar een vuiltje in de benzine te zitten of de carburateur raakte verstopt. Een carburateur is een apparaat uit de vorige eeuw, dat ervoor zorgde dat de brandstof werd verneveld en met lucht vermengd. Vervolgens werd dit mengsel in de cilinders gezogen (althans volgens Wikipedia). Wat er daarna gebeurde weet ik niet, maar ik weet wel wat er gebeurde als de carburateur verstopt zat. Mijn auto ging dan pruttelen en stotteren en kwam amper nog vooruit.
Een filtertje in de benzineleiding had soelaas moeten bieden, maar jammer genoeg voorkwam dat geen verstoppingen. Nadat ik de carburateur een aantal keer had laten schoonmaken bij een garage, en de bijbehorende rekening had betaald, besloot ik dat ik dat zelf goedkoper moest kunnen. De eerste keer was spannend hoor: het hele ding moest open worden geschroefd, schoongemaakt en weer in elkaar worden gezet. Soms hield ik aan het eind een dingetje over. Dan begon ik maar weer opnieuw.
Enige tijd en aardig wat schoonmaakacties later draaide ik er mijn hand niet meer voor om en zorgde ik er zelf voor dat ik weer zonder horten en stoten kon rijden. Het leverde regelmatig verwonderde blikken op van voorbijgangers. En ik? Ik was zo trots als een aap!
Maar hoewel ik vroeger dus nogal zelfstandig was, zijn er in de loop der jaren toch een paar dingetjes veranderd..
Een daarvan is het onderhoud van mijn auto en ook mijn belastingaangifte is zo’n ‘dingetje’. Op de een of andere manier zijn mijn daarmee samenhangende competenties verdwenen als sneeuw voor de zon. Gewoon compleet weg dus.
Wat mijn ‘blik’ betreft: als iemand vraagt of ik de motorkap even open wil doen, dan weet ik amper waar het handeltje of het knopje daarvoor zit. Ook schijnt er ergens in de auto een reservewiel te zitten, ik heb alleen werkelijk geen flauw idee waar dan.
Daarom heb ik me zojuist aangemeld voor het Suffe tutten-evenement ‘Fiks je blik’. Beschouw het maar als een soort van ultieme poging om straks in elk geval weer een páár basale dingen aan mijn auto zelf te kunnen fiksen.
En dat andere dingetje dan? Die belastingaangifte?
Uhm..
Nou nee..
Tut de volgende keer,