Ist een tweeling? Nee, een gelegenheidsduo, nou goed.

Ik loop door de Emte met m’n twee neefjes die hetzelfde gekleed zijn en even oud dus zou je denken, dat er geen verwarring over kan ontstaan…

Toch komt steevast die vraag, gevolgd door: ‘Daar heb je vast je handen vol aan.’

Ik knik vriendelijk, nou en of zeg ik! (Het zijn inderdaad de drukste 3,5 uur van m’n week maar ik denk niet dat ze dat bedoeld).

‘Die ene, dat kun je wel zien, die lijkt op z’n vader!’ Ik denk, dat kun jij helemaal niet weten want die zit op z’n werk. Ik ben niet de vader hoor, het zijn m’n neefjes zeg ik er snel achteraan want ik zie ze gelijk bedenkelijk kijken.

Nu zowat al mijn vrienden kinderen hebben en m’n zus dus ook ben ik automatisch in een nieuwe fase van mijn leven beland. Die van oom in dit geval.

Zelf heb ik geen kinderen, getrouwd met een man dus vanzelf zal het niet gaan, maar gelukkig mogen we altijd een halve tweeling lenen! De Duplo en Playmobile weer van zolder en zittend op de grond hele dorpen bouwen met zo’n kleine die het schijnbaar niks uitmaakt om in een volgescheten luier lekker mee te doen.

Ook ik heb nu dus ineens te dealen met nieuwe levensvragen als: Hoe krijg je in godsnaam banaan uit je vloerkleed, loop ik al de hele dag met dat snotspoor op mijn schouder, kan het kwaad als ze potgrond eten, kan de leren bank tegen een zure melk boer, zouden mijn vissen dood gaan van stoepkrijt en waarom stopt een kind überhaupt potgrond in z’n mond en eet hij zijn boterham niet op?!?’

Lang leve google en oma want de ouders vertel je natuurlijk alleen dat het hartstikke goed ging. Altijd fijn om ze weer in te kunnen leveren trouwens, bij hun ouders die net een beetje waren bijgekomen. Na zo’n dag begrijp ik weer waarom de meeste van mijn vrienden met kinderen er ineens 5 jaar ouder uit zijn gaan zien.

Daar waar we eerst zaterdag borrelavondjes tot diep in de nacht hadden, zit ik nu om half elf tegen twee gapende ouders aan te kijken (alle begrip).

De avonden lang tafelen zijn ingeruild voor een snelle pasta waar de dreumes na drie happen genoeg van schijnt te hebben. Woorden als slaap, fles, hap, koek, jas zijn verkleind tot: slaapje, flesje, hapje etc. Ik vraag me soms af wanneer de ouders weer normaal gaan praten, hoe moet hun kind het anders leren?

Soms betrap ik mezelf er touwens ook op en als mijn kleine loge voorzichtig de trap afkomt hoor ik mezelf aan hem vragen of hij soms een poepie bah heeft gedaan.

Shit, inderdaad, poepie bah tot op z’n rug in dit geval! Met het dakraam op een flinke kier even een pak billendoekjes er doorheen jassen en schone kleren aan. Brrr zegt hij, ik voel het winterse briesje ook maar zonder dit briesje had ik al lang gestrekt op de badkamer vloer gelegen. Ik zeg: ‘Even op je 3 tandjes bijten, we zijn zo klaar!’