Aan nieuwe goede voornemens doe ik niet; ik gebruik de mijne al jaren. Hergebruiken is tenslotte helemaal in. Ontspullen, duurzaam leven en de circulaire economie zijn termen die mij zeker aanspreken.
Wat mijn goede voornemens betreft: die zijn gewoon tijdloos. Dat heeft niks met duurzaamheid te maken. Sterker nog: zo heel erg duurzaam is het niet dat ik mezelf elk jaar opnieuw voorneem om nu toch echt minder prullen en spullen te gaan kopen. Dat ik me meer moet richten op hergebruik en het verkleinen van mijn ecologische voetafdruk.
Het feit dat deze voornemens elk jaar weer terugkeren lijkt erop te duiden dat ik nog steeds te veel koop en daardoor ook nog steeds te veel afval produceer. Dat is ook zo, dat vind ik zelf ook.
En toch sta ook ik weer niet helemaal stil op het pad der duurzaamheid. Oké, ik woon nog niet in een Tiny House, dat niet. Het is overigens niet zozeer de geringe opbergruimte daarin die me een beetje beklemt, als wel de gedachte om met zijn vijven continu hutje op mutje te moeten zitten.Want zeg nou zelf: in een stacaravan ergens in zonnig Zuid-Frankrijk houd je dat nu eenmaal net iets makkelijker vol dan in een Tiny House op een regenachtige dag ergens op Zuid-Beveland.
Nee, hoewel ik de ontwikkelingen rondom de Tiny Houses met belangstelling volg, zie ik ons daar nog niet in gaan wonen. In elk geval niet zolang de kinderen nog thuis zijn. Toch doe ik dappere pogingen om minder belastend te zijn voor het milieu en moedertje aarde niet al te zeer uit te putten. Als ik kijk naar het afval dat wekelijks in onze kliko’s terecht komt, dan constateer ik met enige voldoening dat er nog maar één pedaalemmerzak restafval per week in verdwijnt. Dat komt grotendeels door de aparte inzameling van plastic en oud papier, maar toch.Ook mijn regelmatige gang naar de kringloop- en ruilwinkel werpt in dat opzicht zijn vruchten af.
Zelfs de inhoud van de groene bak is veranderd: er is inmiddels namelijk sprake van een soort tussenstation. Een groot deel van het etensafval verdwijnt tegenwoordig in de magen van de kippendames. Die maken daar eieren en kippenmest van. Op het moment is een aantal dames van de leg, dus produceren ze meer mest dan eieren, maar hopelijk verandert die verhouding binnenkort weer in het voordeel van de eieren. De mest verdwijnt in onze groene bak die er helaas niet echt lekker van gaat ruiken, maar dat terzijde.
Tot zover mijn praatje over ons afval. Dat is natuurlijk maar een deel van het verhaal. De inkomende goederen, om ze zo maar even te noemen, zijn in mijn relaas tot nu toe een beetje onderbelicht gebleven.
Manlief opperde laatst, toen ik erg enthousiast was over een tajine-gerecht in een Egyptisch eethuisje en terstond de aanschaf van zo’n ding overwoog, dat ik dan eerst maar eens wat uit mijn keukenkastjes weg moest doen om plaats te maken voor iets nieuws.
Hij had natuurlijk helemaal gelijk: mijn keukenkasten bevatten een voorraad potten, pannen, servies en handige tools waar een restaurant best aardig mee uit de voeten zou kunnen.
De tajine is inmiddels aangeschaft hoor – en de gerechten die je erin klaar kunt maken zijn echt heerlijk – maar door het slim herinrichten van een keukenkastje heb ik hem er lekker gewoon nog bij kunnen proppen.
En dat bedoel ik dus met die tijdloze goede voornemens. Ze kunnen nog jaren mee!
