Vorige week was het Wereldvrouwendag. Een dag voor alle vrouwen op de wereld, die eigenlijk gewoon allemaal Wereldvrouwen zijn.
 
Ik heb een aantal jaren gewerkt als inburgeringsconsulent, waardoor ik het voorrecht had om vrouwen uit alle delen van de wereld te ontmoeten, die op een bepaald moment in hun leven de stap hadden gezet om in Nederland te komen wonen. Sommigen waren gevlucht voor oorlog en onderdrukking, anderen voegden zich bij hun grote liefde, maar allemaal waren ze hier op een nieuw punt in hun leven aangeland.
 
Stuk voor stuk gingen ze naar school om de Nederlandse taal onder de knie te krijgen. Tal van verschillende nationaliteiten in één klas waar uitsluitend Nederlands werd gesproken. Het was indrukwekkend om te zien hoe gemotiveerd deze dames waren om hier een goede start te maken.
 
Sommige vrouwen kwamen uit een land waar meisjes niet naar school mochten. Ze waren analfabeet en grepen de kans die ze kregen om te leren lezen en schrijven met beide handen aan. Wat een doorzettingsvermogen heb ik gezien en wat een vastberadenheid om te integreren in onze samenleving, die zo enorm verschilde van die in hun thuisland.
 
Andere vrouwen hadden een uitstekende opleiding gevolgd in hun moederland, maar stonden hier plotseling weer aan het begin. Ze moesten de Nederlandse taal leren, hun diploma’s laten waarderen en aanvullende opleidingen of vakken volgen voordat ze in Nederland gekwalificeerd waren om hun beroep weer te mogen uitoefenen.
 
Er waren vrouwen die hun kinderen noodgedwongen bij familie hadden achtergelaten. Vrouwen die niet wisten of hun man, kind of familielid nog in leven was. Vrouwen die niet veel meer hadden om op terug te vallen dan zichzelf. Maar bovenal vrouwen die niet bij de pakken neer gingen  zitten.
 
Dat zijn nog eens Wereldvrouwen! Over ‘girlpower’ gesproken..
 
Een van de krachtigste eigenschappen van vrouwen vind ik toch wel ons vermogen om te verbinden. Om samen sterker te zijn dan alleen, hoe je daar ook gestalte aan geeft.
 
Als we ons daarvan bewust zijn, dan kunnen we de wereld een beetje mooier maken, waar we ook vandaan komen en wat onze rol in de maatschappij ook is. Of we nu uit Somalië komen of uit Krabbendijke. Of we nu politica zijn of overblijfmoeder, fit-mom of loedermoeder, bakfietsbestuurster of lease-autorijdster: van een glimlach naar elkaar en samen een kopje thee drinken fleuren we toch allemaal een beetje op?
 
Hoewel we dus eigenlijk allemaal wereldvrouwen zijn, wil ik tot slot toch één vrouw in het bijzonder noemen. De vrouw die de weg naar mijn hart altijd heeft weten te vinden met haar versjes, haar verhaaltjes en haar ongeëvenaarde vertelkunst:
 
Annie M.G. Schmidt
 
“Er was een regenworm in Sneek
die altijd naar de sterren keek,
en fluisterde: Hoe schoon, hoe schoon…
Zijn moeder zei: Doe toch gewoon,
 
kijk naar beneden, naar de grond,
dat is normaal, dat is gezond,
kijk naar beneden, zoals ik…
En toen? Toen kwam de leeuwerik!
 
Het wormpje, dat naar boven staarde,
zag hem op tijd en kroop in d’aarde,
maar moe die naar beneden keek
werd opgegeten (daar in Sneek).
 
Dus doe nooit wat je moeder zegt,
dan komt het allemaal terecht.”
Tut de volgende keer,